- Home
- Szkoła
- Pracownicy
- Kształcenie
- Strefa Rodziców
- Kontakt
Jesteś tutaj: Strona główna » Szkoła »
Nasza szkoła powstała w roku 1946, w okresie powojennym tak trudnym dla całego naszego kraju. Jej nazwa brzmiała: Publiczna Średnia Szkoła Zawodowa. Mieściła się przy Alei Wojska Polskiego 17, zaś dyrektorem jej był Ernest Gliński. W tym czasie szkoła kształciła uczniów w dwóch kierunkach: metalowym i elektrycznym. Nauka odbywała się w bardzo trudnych warunkach lokalowych, gdyż budynek w którym mieściła się szkoła był własnością Liceum Komunikacyjnego, podzielonego później na dwie, do dziś istniejące szkoły: Technikum Kolejowe i Technikum Samochodowe. Ze względu na konieczność zmiany lokalu na większy, rok szkolny 1948/49 rozpoczął się w budynku przy ul. Kościuszki 68/70, w pomieszczeniach Szkoły Podstawowej nr 3. Zajęcia dla naszej młodzieży odbywały się głównie po południu. Kancelaria mieściła się w piwnicy, bardzo skromna biblioteka liczyła zaledwie 178 tomów. Szkoła nie miała własnych warsztatów, młodzież była wręcz zmuszona realizować praktyczną naukę zawodu w różnych zakładach pracy Olsztyna oraz w zakładach pobliskich miast województwa.
Pierwsi absolwenci opuścili naszą szkołę w liczbie 73 uczniów, zaś grono pedagogiczne składało się zaledwie z kilkunastu nauczycieli. Przedmiotów zawodowych uczyli nauczyciele dochodzący, tj. pracownicy olsztyńskich przedsiębiorstw i instytucji. W roku szkolnym 1949/50 szkoła otrzymała własny budynek przy ul. Kopernika 45. Dyrektorem szkoły został Jan Klima, nauczyciel ze Śląska, który po roku przeszedł na stanowisko naczelnika Wydziału Szkół Dyrekcji Okręgowej Szkolenia Zawodowego. W roku szkolnym 1950/51 zmieniono nazwę szkoły na Państwową Średnią Szkołę Zawodową, która kształciła młodzież w systemie dwuletnim. W tym też roku szkolnym przejęli obowiązki dwaj kolejni dyrektorzy: Aniela Sowówna, a następnie Zbigniew Męczyński. Szkołę opuściło 110 absolwentów. W roku szkolnym 1951/52 nastąpiła ponowna zmiana nazwy szkoły na Zasadniczą Szkołę Metalową. Dyrektorem jej został Maksymilian Grzywna. Szkoła została wzbogacona o nowe specjalności:
Liczyła 11 klas, w tym 8 – przedpołudniowych i 3 – wieczorowe. W tymże roku szkołę opuściło 88 absolwentów. Niewątpliwym osiągnięciem było otrzymanie własnych warsztatów po byłym Liceum Komunikacyjnym przy ul. Kasprowicza 7.W związku z tym zostali zatrudnieni pierwsi nauczyciele zawodu
Warsztaty posiadają następujące działy: obróbki mechanicznej i metali, narzędziownię, kuźnię, siłownię.Ważną sprawą stało się objęcie przez naszą szkołę opieki nad Bursą Szkolną w Olsztynku, gdzie mieszkała młodzież spoza Olsztyna. W roku szkolnym 1952/53 szkoła otrzymała nową nazwę: Zasadnicza Szkoła Zawodowa, w której nauczanie odbywa się w systemie dwuletnim. Doszły też nowe specjalności:
W tymże roku szkolnym obowiązki dyrektora pełnił Zygmunt Kalinowski. Szkołę opuściło 79 absolwentów. W roku szkolnym 1953/54 młodzież kształciła się w 10 klasach, w większości trzyletnich o specjalności:ślusarz instalator
Wykluczono specjalność elektromontera. W poszczególnych klasach po 2-3 uczniów kształci się w specjalności:frezer, krawiec. Dyrektorem szkoły w r. 1953/54- został Jan Towstyga. W roku szkolnym 1957/58 utworzono nową klasę dla zdemobilizowanych oficerów W.P., o specjalności ślusarz (kurs dwuletni). W tym też czasie szkoła objęła dwuletnią opiekę nad internatem dla wyżej wymienionych słuchaczy przy ul. Artyleryjskiej. W roku szkolnym 1958 rozpoczęła się budowa nowej szkoły przy al. Zwycięstwa (obecnie al. Piłsudskiego).W latach 1952-1958 życie szkoły zaczęło się stabilizować. Stali nauczyciele zapewniają coraz wyższy poziom nauczania. Niestety, szkoła nie ma warunków na szeroko rozumianą pracę wychowawczą. Brak świetlicy, brak sali gimnastycznej uniemożliwiają działalność kulturalną i sportową. Zajęcia z wychowania fizycznego odbywają się w wypożyczonej na godziny sali Klubu “Gwardii”. Brak internatu to także ogromna trudność. Część uczniów zakwaterowana w Bursie Szkół Zawodowych w Olsztynku codziennie dojeżdża do szkoły. Mimo tych obiektywnych trudności bardzo prężnie pracuje Samorząd Szkolny. Rozwija się ruch społecznego zaangażowania. Młodzież odgruzowuje teren pod obecny Dom Towarowy “Dukat”, na alei Wojska Polskiego, na ul. Grunwaldzkiej, pl. Koper-nika, Planetarium i Hali Widowiskowej “Urania”. Rok 1960 kładzie kres komplikacjom związanym z trudnymi warunkami lokalowymi.
Pomieszczenia gmachu szkolnego przy ulicy Kopernika 4-5 okazały się za małe dla rozrastającej się szkoły. Korytarze były ciasne i ciemne, sale szkolne nieduże i niskie, nie było ani świetlicy, ani sali gimnastycznej. Olsztyn jako miasto rozwijające się potrzebował fachowców, którymi mieli się stać między innymi absolwenci naszej szkoły. Tymczasem ze względu na trudności lokalowe w roku szkolnym 1958/59 można było dokonać naboru do jednej tylko klasy o specjalności: tokarz.
Konieczność budowy budynku na siedzibę naszej szkoły stała się sprawą nie cierpiącą zwłoki. Dlatego też z inicjatywy władz wojewódzkich w roku 1958 zaczęto kłaść fundamenty pod nowy gmach, a w dwa lata później wprowadziliśmy się do nowego budynku szkolnego.
Przeprowadzka nastąpiła 18 listopada 1960 roku. Warunki lokalowe okazały się bardzo dobre. Sześć doskonale wyposażonych pracowni, pięć sal wykładowych, obszerne korytarze, biblioteka, estetycznie urządzony pokój nauczycielski, gabinet lekarski i dentystyczny, sala gimnastyczna, świetlica.
W czerwcu 1961 roku nową szkołę opuszcza jako pierwsza w tym budynku klasa o specjalności: tokarz. Jeden z absolwentów, Józef Litarowicz jest obecnie nauczycielem zawodu w nowej szkole.
W roku szkolnym 1961/62 decyzją Ministerstwa Oświaty i Wychowania w naszej szkole powstaje Technikum Elekt-ryczne. W związku z tym następuje zmiana nazwy naszej placówki na Technikum Elektryczne i Zasadnicza Szkoła Zawodowa.
W roku 1964 zostały oddane do użytku pomieszczenia warsztatów szkolnych, zaś w roku 1966 została ukończona budowa internatu. Nasza młodzież przyczyniła się w dużym stopniu do szybszego przekazania i uruchomienia internatu, gdyż pracowała społecznie przy zagospodarowaniu wnętrz, porządkowaniu otoczenia, zadrzewianiu terenu przy szkole i internacie. W maju 1966 roku odbyła się pierwsza matura w Technikum Elektrycznym. W roku 1967 dyrektorem szkoły został mgr Kazimierz Drzazgowski, zaś w roku szkolnym 1969/70 szkoła nasza powiększyła się o Wydział Zaoczny i Wieczorowy. Rok 1972 przyniósł zmianę nazwy naszej placówki na Zespół Szkół Zawodowych nr 3, w którego skład wchodzą:
W tymże roku 1972 dyrektorem szkoły został mgr Józef Brzóska. 14- października 1974- r. to data szczególna w historii szkoły, gdyż kojarzy się ona z uroczystym nadaniem imienia szkole, której pełna nazwa teraz brzmi: Zespół Szkół Zawodowych nr 3 im. Tadeusza Kościuszki. W roku 1976 nazwa szkoły została zmieniona na Zespół Szkół Mechaniczno-Elektrycznych im. Tadeusza Kościuszki. W tym też roku doszła nowa specjalność kształcenia młodzieży – szkoła przysposabiająca do zawodu.
W Zespole Szkół Mechaniczno-Elektrycznych znajdują się więc różne typy szkół, przybywa wciąż młodzieży, zaczyna się wyraźnie odczuwać niewspółmiernie małą ilość sal szkolnych w stosunku do ilości uczniów. Praca trwa od godziny 8.00 do 20.00. Część uczniów z klas młodzieżowych uczy się po południu obok uczniów z Wydziału dla Pracujących, młodzież z Technikum Zaocznego odbywa naukę w soboty i niedziele. Budynek szkolny eksploatowany jest więc bez przerwy, dlatego nie ma czasu na odnowienie sal wykładowych.
Nawet w okresie wakacji internat oraz sale wykładowe w szkole są zajęte przez studentów wydziałów zaocznych WSP. Prócz tego w internacie w okresie wakacji odbywają się wszelkiego rodzaju obozy młodzieżowe (również polonijnej). W roku 1982 dyrektorem szkoły zostaje mgr inż. Ireneusz Szender, zaś w roku 1984 szkoła otrzymuje nową nazwę: Zespół Szkół Mechaniczno-Energetycznych im. Tadeusza Kościuszki. Od chwili, gdy otrzymaliśmy własny budynek szkolny, warsztaty, internat, praca dydaktyczno-wychowawcza osiąga wysoki poziom. Entuzjazm pedagogów wyraża się w ich pełnym zaangażowaniu, nauczyciele wprowadzają nowe, interesujące formy pracy z uczniami poprzez maksymalne wykorzystywanie pomocy dydaktycznych, stosowanie środków audiowizualnych, tak w zakresie przedmiotów ogólnokształcących, jak i zawodowych. Bardzo aktywnie pracują Komisje Przedmiotowa;
Poza tym funkcjonuje Komisja Postępu Pedagogicznego. Dzięki pracy tych komisji nauczyciele doskonalą się w poszukiwaniu i stosowaniu nowych form i metod nauczania, dzięki czemu uzyskują lepsze wyniki w procesie dydaktyczno-wychowawczym. Ogromnie pomocny w pracy dyrekcji i nauczycieli stara się być Samorząd Szkolny, który przejawia dużą aktywność i pomysłowość w organizowaniu różnego rodzaju imprez artystycznych uświetniając obchody, rocznice, święta narodowe i ożywia życie szkoły. Prężnie działa także Szkolna Drużyna Harcerska. Harcerze biorą udział w wielu akcjach społecznych i charytatywnych. Prowadzą drużyny w szkołach podstawowych. Są bardzo aktywni jako drużynowi na obozach organizowanych podczas wakacji lub ferii zimowych. W 1991 roku po odejściu mgr inż. Ireneusza Szendera na emeryturę dyrektorem szkoły zostaje wybrany w drodze konkursu mgr inż. Leon Pokora. Następują dalsze zmiany i przeobrażenia wynikające z sytuacji w kraju i z wysiłku twórczego wielu ludzi. Wprowadzono po przeszło trzydziestu latach nieobowiązkowe lekcje religii. W latach 1997 do 2003 r. funkcję dyrektora Zespołu Szkół Mechaniczno- Energetycznych pełnił mgr inż. Andrzej Bieńkowski. Od 1 września 2003 r. do 31 sierpnia 2013 dyrektorem szkoły była pani mgr Grażyna Hołowieńko – Rożniecka. Od 10 marca 2014 do 23 lutego tę funkcję pełniła pani Ewa Kaliszuk. Obecnie szkołą zarządza pani Katarzyna Chamerska.
